kardeşin ölmesi

üzer lan bu. çok üzer hem de.

geçmiş olsun...

o anı düşünmek bile nasip olmasın.

abi/abla diyen birinin ölmesi çok kötü bir şey be. hoş benimki 10 günlükken ölmüştü ama işte ne desek boş. allah kimseye yaşatmasın bu acıyı

ekşi sözlükteki şu entry'nin beni ağlatmışlığı vardır. kimse yaşamasın bu duyguyu.

dünyadaki 2 büyük acıdan birisidir. diğeri de evlat acısı.

başlığı okuyunca bile içim garip oldu kimin başına geldiyse allah büyük sabır versin

şu harflerin yan yana gelip oluşturduğu anlam bile korkuturken kardeş kaybı kendinide kaybetmendir. böyle başlıklar açmayın aq

"allah düşmanımın başına vermesin" dedirten vahim olay. canından bir parça kopuyor, düşünmesi bile içimi ürpertiyorken... ailenin her anını buruk yaşatır

rabbim göstermesin zor

ben doğmadan önce bir kardeşim ölmüş. ben bazen bunu düşünüp üzülüyorum acaba yaşasa nasıl biri olurdu, napardık filan diye. hiç tanımadığım kardeşime bile üzülürken şimdikileri hiç düşünemiyorum bile. allah kimseye yaşatmasın. düşüncesi bile kötü.

bundan 8 sene öncesi, 31 temmuz 2009 sabahında, 6.30 - 7.00 arası gitti benimki. benden önce üstelik, çok kızıyorum ona. 14 senelik hayatımda onun kadar kimsenin üstüne o kadar titrememiştim. kimseye o kadar tapmamıştım. sarı saçının her bir telini, minik ellerini, badem gözlerini, hokka burnunu, yüzünün her bir hattını, gülüşünü, uyuyuşunu hayranlıkla izlerdim. o da benden başka kimseyi o kadar sevmedi biliyorum. ben yedirmedikçe yemek yemeyen, ben olmadan uyumayan, saçlarını başkasına taratmayan, ben yardım etmezsem ödevlerini bile yapmayan, daha sokağın en başında beni görüp deli gibi koşup nefesimi kesecek kadar sıkı sarılan bir kardeşten bahsediyorum şu an. artık yok ama. vazgeçtim. erken bırakıp gittiği için ona kızmıyorum aslında. benden bu kadar erken koparan allah'a çok kızmıştım ama. çok kızmıştım. hele ki vakitsiz kopardığı için senelerce küs kaldım ona. anlamıyorum, hala düşündükçe çıldırıyorum. deli gibi kardeşim olsun diye dua ettiğim sıralarda bana onu bağışladın. köpek gibi sevdirdin. annemden babamdan bile önce getirdin. ikimizi adı konulamaz bir bağla bağladın. sonra neden geri aldın benden? bir kötülük mü yaptım? birinin canını mı yaktım? kardeşim mi yaktı birinin canını? böyle mi cezalandırdın bizi? yıllarımı, aylarımı, günlerimi bu sorulara cevap arayarak geçirdim. kendi tırnaklarımla kendi etlerimi koparta koparta acı çektim. kendi ellerimle kendi saçlarımı yoldum. kimse duymasın ağladığımı diye yastığı yorganı ısırdım. kan kustum. öldürdüm kendimi de. ama hiç bi zaman mantıklı bi cevabım olmadı kendime. sadece şunu söyleyebildim. "elbet bir gün buluşacağız." bir de şöyle demiş yaradan onu benimsedim; "kimi benden çok seversen onu senden alırım. onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım."

allah göstermesin hayal bile edemiyorum acısını ya

başlığı okumak yetiyor tüylerin diken diken olmasına

ben hep çok yaşamak isterdim. çünkü yok olmaktan çok korkardım. artık ufak kardeşim yaptıysa ben de yaparım diyorum. ölmeyi diliyorum bazen. bazen de oymuş gibi davranıyorum kendime. kendi kendime konuşuyorum. sanki biz konuşuyoruz gibi. ama yeni bir sohbet üretemiyorum. eski anılardan parçalar koparıyorum. psikolojik rahatsızlıklara pek inanmam. ama galiba psikolojim bozuldu. şu olsaydı bu olsaydı belki yaşardı ölmezdi. o koşulların tümünü sağlayabilseydim keşke. deprem falan konuşuluyor ya ben bu gece hep birlikte ölmek isterim. yaşamayı o kadar çok severken ölümü bu derecede arzulamak. bendeki değişim budur. ölünce bazı şeyleri demek çok kolay. keşke yaşarken deseydim ben öleyim diye. keşke tüm tanrılara dualar etseydim. pişmanım. gitmek istiyorum. başka bir yere değil. başka bir zamana. sonuç itibariyle bok gibi durumdur. paylaşınca azalır falan derler. yalan. sinirini başka yere yönlendirirsin. o da olmaz. i̇nsanlar yargılamaya alışkındır. herkesin kardeşi vardır. senin yoktur mesela. etrafa bakıp kardeşler görürsün, dostların kardeşleriyle ilgili hikayeler anlatır. senin dudakların büzülür gülümsersin. i̇çin bi yanar parça pinçik olursun. fotoğraflar klasörüne girmeye korkarsın. girince bi yarım saat bakarsın. özlersin. gülersin. ağlarsın. gülümsemeyle başlayan dakikalar gözyaşıyla son bulur. bir koku, bir müzik, hatırlatır sana onu. bir yemekle canlanır anılar. bir hastane binası görünce ağlarsın. soğuk olduğunda hava, yüzüne dokunduğundaki soğukluğu hissedersin tekrar tekrar. yanaklarından makas alırsın. saçlarını tararsın. alnını gözlerini yanaklarını öpersin bir kez daha. sonra başa dönersin. bir daha hatırlar, bir daha başlarsın bu sonsuz döngüye.

allah benim ömrümden alıp onlarinkine versin de görmeyim o günleri.

11 sene oldu bugün. (#1521882) 3 sene önce yazmışım bunu da. değişmedi hiçbir his. hiç eksilmedi. hiç alışmadım. farklı bir şey oldu. alışmak değil, adını koyamadığım bir his işte. kimseyi bununla sınamasın inandığınız. çok sevdiğiniz, üstüne titrediğiniz kardeşinizin kokusunu unutmak, sesini kafanızın içinde canlandıramamak, bir daha adınızı ağzından duyamamak. "şimdi hayatta olsa nasıl olurdu?" diye yüzüne hayalinizde bile şekil verememek. çok kötü. çok çok kötü. rabbim yaşatmasın. sen hep kalbimin en güzel yerindesin. keşke hep yanımda kalsaydın. kardeşi olan gidip koklayarak öpebilir mi benim için?